eski gölgelerin tepesine güneş diktim
düştü sırrı aynanın
güllerin irkildiği mevsimdi
kurcaladım yarayı
dağıldı yüzümdeki beyaz
esmer bir lekeydi ezberim
gün/ahları tek bir heceye yükleyip geldim
aksa diye dalgın ırmak
uykunun bağçelerinden geçtim u/yanarak
duydum sesini kuyuların
sır! dedim rüzgârdan incinen kuşlara:
susmayı, bir kırık sözden
suyu öpüp nâra eğilirken
öğrendim.
Elif Nuray
23.1.11 |
vakt-i nazım
|
0
yorum
.png "English"){kind=small}
0 yorum: