"düşün, düşün ki düşün gelişsin"

eski gölgelerin tepesine güneş diktim
düştü sırrı aynanın

güllerin irkildiği mevsimdi
kurcaladım yarayı
dağıldı yüzümdeki beyaz
esmer bir lekeydi ezberim

gün/ahları tek bir heceye yükleyip geldim
aksa diye dalgın ırmak

uykunun bağçelerinden geçtim u/yanarak
duydum sesini kuyuların

sır! dedim rüzgârdan incinen kuşlara:
susmayı, bir kırık sözden
suyu öpüp nâra eğilirken
öğrendim.

Elif Nuray
Share

0 yorum: