Deniz kıyısında bir ihtiyar taşçı, kaya yontmaktadır.
Güneş onu yakıp kavurur.
O da Tanrıya yakarır keşke güneş olsaydım diye.
"Ol" der Tanrı. Güneş oluverir.
Fakat bulutlar gelir örter güneşi, hükmü kalmaz.
Bulut olmak ister. "Ol" der Tanrı bulut olur.
Rüzgar alır götürür bulutu, rüzgarın oyuncağı olur.
Rüzgar olmak ister bu kez. Ona da "Ol" der Tanrı.
Rüzgar her yere egemen olur, fırtına olur kasırga olur.
Herşey karşısında eğilir.
Tam keyfi yerindeyken koca bir kayaya rastlar.
Ordan eser burdan eser, kaya banamısın demez!
Bildiniz, Tanrı kaya olmasına da izin verir.
Dimdik ve güçlü durmaktadır artık dünyaya karşı...
Sırtında bir acı ile uyanır...
Bir ihtiyar taşçı kayayı yontmaktadır.
VE İŞTE KADER...
KADERİNİ SEV BELKİ SENİNKİ EN İYİSİDİR.
Nietzsche
26.10.10 |
vakt-i ibret
|
3
yorum
.png "English"){kind=small}
daha ne söylenebilirki başka , yine etkilendim paylaşım için tşkler :)
YanıtlaSil@g�n�l Asıl ben teşekkür ederim, değerli vaktinizi ayırdığınız için...
YanıtlaSilSelan ve dua ile...
@A.Y. Hiçbir zaman dememek için zor tutuyorum kendimi...
YanıtlaSilYorum için teşekkürler, selam ve dualarla...