Gülmemiz, gülümsememiz için o kadar çok sebep varken neden bizler hüzüne bürünmeyi tercih ederiz? Geçmisten gereken dersleri alip gelecege yönelmeli. Nede olsa hedefimiz Rabbimizin cenneti :)

Mütebessim bir çehre kendimize fayda saglamakla birlikte etrafimizdaki insanlara pozitif enerji, mutluluk veriyor. Insanlari bu mutluluktan mahrum birakmak olmaz, degil mi? :)

Yunus gibi;
"Sofilere sohbet gerek
Ahilere ahret gerek
Mecnunlara Leylâ gerek
Bana seni, gerek seni." diyemiyorsak ta hiç olmazsa cennete layık bir kul olabilelim inşaAllah.

Karşımızdakinin yüzündeki tebessüme bakışımızın değmesiyle sağlanan sevinç kadar güzel bir şey yoktur sanırım ve mahrum bırakmadığınız mutluluk için de teşekkür ederim :))